Słońce wyznacza 24-godzinny dzień od zachodu słońca. (Rdz 1:5.8.13.19.23.31; Łk 23,56).
Księżyc wyznacza miesiąc, czyli możliwy do zaobserwowania nowy sierp księżyca (Kpł 23,4; Ps 81,3-5; 89,38).
Słońce i Księżyc ustalają rok (Rdz 1,14; ex 12,2; Ps 104,19; 148,3).
Tydzień jest siedmiodniowym okresem czasu. Ostatnim dniem tygodnia jest szabat. (Rdz 1,1-2,4; Ex 20,8-11; J 7,23; Mk 16,1; Dz 13,44).
W kalendarzu biblijnym miesiąc rozpoczyna się nowiem księżyca, który jest widoczny na zachodnim niebie po zachodzie słońca. Jeśli niebo jest zachmurzone wtedy można przyjąć ustalenie miesiąca zgodnie z doświadczeniem lub można je obliczyć na podstawie danych astronomicznych.
Tak jak obserwujemy 24-godzinne dni, kiedy przychodzą do nas wraz z zachodem słońca, tak i my powinniśmy rozpoznawać nów księżyca, gdy przychodzi do nas.
Aby określić początek nowego roku powinniśmy wiedzieć, kiedy w danym roku przypada równonoc (eqouinox). Eqiunox występuje ze względu na pozorny ruch słońca na nieboskłonie. Równonoc następuje, gdy słońce „przecina” równik. Wtedy można zaobserwować na równiku słońce w zenicie. Wynika to z faktu, że oś Ziemi jest ustawiona na 23,5 stopnia do orbity Ziemi wokół Słońca. W cyklu rocznym słońce może oddalić się od równika najdalej o 23 stopnie na północ lub na południe. W ten sposób powstają nasze pory roku (wiosna, lato, jesień i zima). Hebrajskie słowo tequfah oznacza początek czterech pór roku (Wj 34,22; Ps 19,4,5; 1 Sm 1,20; 2 Krn 24,23).
Rok biblijny rozpoczyna się nowiem księżyca w dniu równonocy wiosennej lub po niej (Wj 9,41-43; 12,1.2; 13,10).
Rok składający się z dwunastu miesięcy księżycowych jest o jedenaście dni krótszy niż okres od jednej równonocy wiosennej do następnej wiosennej równonocy. Zawsze wybieraj nów księżyca, który przypada w dniu lub po równonocy wiosennej wtedy trzynasty miesiąc automatycznie przypadnie w odpowiednim roku. Trzynasty miesiąc przypada trochę częściej niż co trzeci rok.

Coroczny termin świąt według postanowienia Boga Jahweh, Kpł. 23.
Pascha, czternastego dnia pierwszego miesiąca.
Święto Przaśników, od piętnastego do dwudziestego pierwszego dnia miesiąca; piętnasty i dwudziesty pierwszy to coroczne dni odpoczynku, szabaty.
Święto Tygodni, pięćdziesiąty dzień od drugiego dnia Przaśników, coroczny szabat.
Święto Trąbek, pierwszy dzień siódmego miesiąca, coroczny szabat.
Święto Przebłagania, dziesiąty dzień siódmego miesiąca, coroczny szabat.
Święto Namiotów, od piętnastego do dwudziestego drugiego dnia miesiąca; piętnasty i dwudziesty drugi to coroczne dni odpoczynku – szabaty.