Tajemny plan ukryty w Bogu, Bóg zrealizował w Jezusie Chrystusie. Bóg wielokrotnie i na wiele sposobów przemawiał do ludzi, odsłaniając stopniowo wielkie swe zbawcze dzieło.
Adama, pierwszego człowieka, Bóg uczynił z pierwiastków ziemskich, a jednak uczynił go na swoje podobieństwo. Bóg powierzył Adamowi całe stworzenie. Adam, żyjąc w raju, mógł realizować swe człowieczeństwo i czynić sobie ziemię poddaną. Miał tylko jedno przykazanie, aby nie spożywał owocu z drzewa poznania dobra i zła. Zerwanie tego owocu spowodowało utratę dostępu do owoców drzewa życia, a zatem niechybną śmierć. W obliczu śmierci wszelkie działanie człowieka miały swój kres.
Bóg nie skazał ludzi na wieczny daremny trud, ale przewidział możliwość wyjścia z sideł grzechu. Grzech można pokonać tylko w ścisłej współpracy z Bogiem. Bóg przez wieki pouczał ludzi co jest dobre, sprawiedliwe i co służy obfitości życia. Wierni Bogu ludzie budowali nadzieję dla rodzaju ludzkiego.
Przyjście na świat Jednorodzonego Syna Bożego stało się decydującym wydarzeniem dla zbawienia ludzi od grzechu. Jezus poczęty z Ducha Świętego był upodobniony pod każdym względem do ludzi. Wyróżniał się całkowitym posłuszeństwem Bogu na każdym etapie swego dorastania do głównego celu Jego powołania. W zamian Bóg obdarzał swego jedynaka obfitością Ducha Świętego.
Człowieczeństwo Syna Bożego ma podstawowe znaczenie w planie Bożym dla zbawienia ludzkości. Pełne wypełnienie woli Bożej przez Chrystusa było niezbędne, aby mógł stać się ofiarą przebłagalną za wszystkie grzechy. Fundamentem zbawienia dla każdego człowieka jest wiara w śmierć i wzbudzenie z martwych Jezusa Chrystusa, jako zapowiedź zmartwychwstania do życia wiecznego tych, którzy okazali się sprawiedliwymi przed Bogiem.
Judejczycy zarzucali Jezusowi, że czyni się równym Bogu, bowiem twierdził, że jest Synem Bożym. W polemice z Judejczykami Jezus wyjaśnił na podstawie psalmu, że Bogami są nazwani też śmiertelni ludzie, ale obdarzeni władzą sądzenia, (J 10,31-36). Jezus zaprzeczył, że czyni się równym Bogu, (J 14,28). Akcentował swym adwersarzom, że czyni wolę Bożą i jest posłuszny we wszystkim swemu Ojcu, (J 10,18; 14,31, por. Mt 6,10; Łk 22,42).
Gdy nadszedł czas decydującej próby, Jezus dobrowolnie zrezygnował ze swej wielkiej godności i władzy, którą Bóg obdarzył swego umiłowanego Syna. Po haniebnej śmierci Jezusa, co mogło dowodzić Bożej dezaprobaty, Bóg wzbudził Jezusa z martwych dając niepodważalny dowód przyjęcia ofiary Jezusa.
Jak napisano: „Pierwszy człowiek Adam stał się istotą żywą, ostatni Adam stał się duchem ożywiającym. Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co cielesne, potem dopiero duchowe. Pierwszy człowiek jest z prochu ziemi, ziemski; drugi człowiek jest z nieba. Jaki był ziemski człowiek, tacy są i ziemscy ludzie; jaki jest niebieski człowiek, tacy są i niebiescy. Przeto jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak będziemy też nosili obraz niebieskiego człowieka. ” (1Kor 15,45-58). Odtąd nasza ojczyzna jest w niebie, ” Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może.” (Flp 3,20-21).
Jezus, zgodnie z wizją Daniela, otrzymał od Boga władzę nad wszelkim stworzeniem Dn 7,13.14; Dz 2,29-36.
Umiłowany apostoł Jan, któremu dane było ujrzeć w wizji Jezusa, odczuł swą małość i lęk. Określił Jezusa, jako kogoś podobnego do Syna Człowieczego pełnego dostojeństwa i chwały, który już więcej nie umiera. Jezus przedstawił się jako pierwszy i ostatni, żyjący i mający klucze śmierci i piekła, Ap 1,12-17. Jezus Chrystus ma władzę obdarzyć życiem każdego, kto pragnie zbawienia. Tak jak w Adamie wszyscy ludzie od początku świata otrzymują życie doczesne, tak w Jezusie Chrystusie, każdy pragnący może otrzymać życie wieczne, o ile obecne swe życie dostosuje do prawdy Ewangelii. Pierwszy Adam umarł, a Jezus tak jak był z pierwszymi swymi uczniami, tak też będzie z ostatnimi, którzy oczekują Jego powtórnego przyjścia w chwale.
Syn Człowieczy jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych, Dz 17,30.31. Wszystkich tych, których Jezus uzna za godnych, przyjmie też Bóg do życia wiecznego i każdy otrzyma stosowną zapłatę, według uczynków, które pełnił każdy z nas za dni życia swego, Ap22,12.