Niezbywalną częścią człowieczeństwa jest świętowanie zgodnie z wolą Stwórcy. Izraelici przebywający w Egipcie, jako niewolnicy, byli pozbawieni możliwości świętowania. Faraon, który był panem ich życia i śmierci wymagał efektywnej pracy.
I oto doszło do Faraona słowo Jahweh, za pośrednictwem Mojżesza i Aarona: „Tak oto mówi Jahwe, Bóg Izraela: Pozwól mojemu ludowi wyjść z Egiptu, aby mógł na pustyni urządzić święto ku mojej czci.” (Wj 5,1). Bóg do czasu pozwalał na ucisk ludu, którego sobie wybrał, od syna obietnicy Izaaka, syna Abrahama. Faraon odpowiedział:’Któż jest Jahweh, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuścić Izraela” (Wj 5,2). Wyzwanie rzucone Faraonowi spowodowało nałożenie przez niego dodatkowych prac na niewolników, tak aby nie skłaniali się ku fałszywym wieściom. Wkrótce jednak miał się przekonać o mocy Boga, którego nie znał. Podczas kolejnych wizyt Mojżesza i Aarona Bóg okazywał swą moc w kolejnych plagach wobec uporu Faraona. Postępujące plagi były na tyle dotkliwe, że Egipt pobadał w ruinę. Dopiero dziesiąta plaga, śmierć pierworodnych, okazała się skuteczna, i Egipcjanie nalegali na wyjscie Izraelitów z Egiptu. Na pamiatkę tego wydarzenia ustanowiono święto Paschy i Przaśników. Nieopodal Góry Synaj Bóg zawarł z Izraelem przymierze. W kolejnych wypowiedziach Bóg pouczył Izraelitów o tym co jest istotą Przymierza i o Jego świętych czasach, które należy zachowywać w ściśle określonym terminie, Kpł 23. Zatem to nie są święta według pomysłu Izraelitów, ale ich inicjatorem i prawodawcą jest Bóg.

Jednak już wkrótce, pod nieobecność Mojżesza, niefrasobliwie ogłosili święto według swego pomysłu. Aaron uległ presji tłumu, aby w miejsce Mojżesza ustanowił boga, który by ich prowadził. Na polecenie Aarona uczyniono posąg cielca i ogłosił święto ku czci Jahweh (Wj 32,1-6). Złamali w ten sposób przykazanie, które zabrania czynienie wizerunku Boga (Wj 20,4-6). To świętowanie spotkało się ze surową karą.
Niestey w dziejach Izraela wielokrotnie ulegano wpływom pogańskim. Kulty te sankcjonowały cielesne pojmowanie Boga i nie przywiązywano uwagi do Bożych przykazań.

Jeroboam, pierwszy król Izraela po rozłamie, gdy stanął na czele dziesięciu pokoleń, ustanowił konkurencyjny kult do tego sprawowanego w Jerozolimie. Ogłosił święto w ósmym miesiącu i ustanowił dwa cielce, jednego w Betel, a drugiego w Dan i powiedział do ludu: „Przez dość długi czas musieliście chodzić do Jerozolimy. Izraelici, popatrzcie teraz: Oto wasz bóg, ten, który was wyprowadził z ziemi egipskiej” (1Krl 28,28-33).
Bóg z wielką cierpliwością posyłał proroków do Izraela, którzy wzywali do odrzucenia fałszywych wierzeń i świąt, (Am 5,21-27. Prorok Izajasz wypominał obłudną pobożność w Judzie (Iz 1,11-20).
Prorocy niestrudzenie wzywali do powrotu do prawdziwego wielbienia Boga. Przypominali, że Izrael winien być światłością dla narodów także w sprawie świętowania, Iz 56,3-6; 58,13,14; 66,12-23; Zach 14,16-21.
Po wielowiekowych zmaganiach utrwalił się w Izraelu rytm swiętowania wyznaczonych czasów. Niestety sposób świętowania dalej odbiegał od zamierzenia Bożego. Aczkolwiek wyparto kulty bałwochwalcze, to jednak skoncentrowano nadmierną uwagę na drobiazgowych przepisach kultycznych, które daleko wykraczały poza normę określoną w Prawie. W rezultacie tworzyło to trudny do pojęcia system przepisów, które obciążały nadmiernie uwagę wiernych. To też doprowadziło do konfliktu z nauczaniem Jezusa Chrystusa. Konfrontacja Jezusa z fanatycznymi Judejczykami ostatecznie doprowadziły do ukrzyżowania Jezusa, Mk 2,23-28.
Śmierć Mesjasza nastąpiła dokładnie w dzień Paschy, gdy zabijano baranki paschalne. W trzecim dniu, kiedy składano ofiarę z pierwocin jęczmienia, ukazał się z martwych wzbudzony Chrystus. Dokładnie w dniu Święta Tygodni nastąpiło wylanie Ducha Świętego na uczniów Chrystusa, Kol 2,16-19.

Zatem święta te nie są już tylko związane z wydarzeniami zbawczymi związanymi z pośrednictwem Mojżesza. Uobecniają nade wszystko dzieło zbawcze, którego dokonał Bóg przez Jezusa Chrystusa. Nowe Przymierze w Jezusie Chrystusie otwiera dostęp dla wszystkich narodów do pełnego uczestniczenia w dobrach ludu wybranego, J 4,20-26.